Regelmatig krijg ik de vraag of ik ‘een knop kan omzetten’ of mijn tranen als uitvaartverzorgster kan bedwingen tijdens een uitvaart. Gelukkig kan ik die knop niet omzetten en ben ik zeker niet ongevoelig of hard. Ik word iedere keer weer geraakt door de emotionele reacties van nabestaanden, de ene keer heftiger dan de andere keer. Dit kan per situatie verschillen.

Aangezien het mijn taak is om alles goed te laten verlopen, zoals we met elkaar besproken hebben is er meestal op dat moment geen ruimte voor mijn eigen emotie. Deze volgt pas later. Soms heb je met de overledene al een band opgebouwd tijdens het ziekbed, heb je al zoveel met elkaar gedeeld dat een verlies mij extra raakt. Of wanneer kinderen op jonge leeftijd hun vader of moeder moeten missen en zij bij de gesprekken om een afscheid vorm te geven aanwezig zijn, dan raken hun emoties mij extra. Maar juist door dan mijn emotie te kunnen en mogen tonen voelen kinderen aan dat zij met hun emoties zichzelf kunnen zijn en dat het niet raar is.

Ik ben een open boek en aan mijn gezicht kun je zien hoe ik mij voel en gelukkig vinden de meeste mensen het prettig om te zien dat het mij raakt en dat ik ook emoties en gevoelens heb. Ik kan de pijn en het verdriet niet wegnemen, maar ik kan het wel proberen te verzachten door er voor ze te zijn en door samen te zorgen voor een liefdevol afscheid.

Gewoon… ‘Omdat iedere uitvaart zorg verdient!