Begin van de zomer werd ik gevraagd door een dame en haar familie om met hun in gesprek te gaan over het naderende einde van haar man en hun vader. Hij had eigenlijk zijn wensen heel helder, maar wilde alles toch nog graag doorspreken zodat zijn gezin straks niet over de invulling na hoefde te denken. Zodat ook zij voldoende tijd en ruimte hadden om afscheid te kunnen nemen als het zover was. Zijn wens om naar het crematorium In Oldenzaal te gaan bleek helaas op het moment van overlijden niet mogelijk, dus moest er worden uitgeweken naar het crematorium te Usselo. Zijn collega’s wilden hem ook graag een laatste eer bewijzen en nu er toch van crematorium veranderend moest worden, was er voor hen de mogelijkheid gekomen om een erehaag te vormen.

We vertrokken vroeg vanuit het uitvaartcentrum waar meneer deze dagen was verbleven. We reden, na overleg, een toeristische route. Eerst langs een mooi plekje in Twente waar vader vaak met zijn dochter kwam om even de batterij op te laden, rust te vinden en om van gedachten te wisselen. Op deze plek zijn we even gestopt en er werden foto’s gemaakt om vervolgens onze weg te vervolgen richting de erehaag waar de collega’s en diverse leerlingen wachtten. De rouwauto reed een rondje en wachtte tot ik hen lopend kwam ophalen. Zo ging ik samen met de rouwauto door de erehaag, wat ook mij zeer ontroerende. Iedereen legde voor op de motorkap een bloem en toen de rouwauto langs reed ontstond een waarderend applaus…een kippenvelmoment. De chauffeur en de vrouw van de overledene, die ook meereed in de rouwauto, hadden bijna geen zicht meer…zoveel bloemen.

Bij het crematorium aangekomen blies een familielid, net buiten de poort, op zijn midwinterhoorn. Iets wat de overledene altijd met veel passie had gedaan. Na een moment stil te hebben gestaan en we de klanken van de midwinterhoorn in ons opnamen, vervolgden we onze weg. Zo werd de route naar het crematorium een hele tocht met ieder die met ons meeging. Dit alles voelde al als een stukje van loslaten. In het crematorium hebben we alle losse bloemen in mooie grote vazen gezet zodat hun collega mooi tussen de vele bloemen verbleef en zij er, ondanks de besloten dienst, toch een klein beetje bij aanwezig waren.

Ik denk graag met u mee over de mogelijkheden. Gewoon…. Omdat iedere uitvaart zorg verdiend.